Στέφανος Κασσελάκης, πρίγκιπας των φασαίων

ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΡΓΚΟ προσδιορισμός πιο αμφιλεγόμενος, αμφίσημος, αφηρημένος και προβληματικός εν τέλει, από τον όρο φασαίος-α;

Οι απαρχές του θα μπορούσαν να αναζητηθούν στο κομμάτι «Είναι φάση το αγόρι» που τραγουδούσε η Ρένα Παγκράτη για τον Στάθη Ψάλτη (ντυμένο με πανκ αμφίεση από το Remember) στην ταινία «Έλα να γυμνωθούμε ντάρλινγκ» πριν από σαράντα χρόνια.

Τα τελευταία χρόνια πάντως μοιάζει να έχει υποκαταστήσει τον χίπστερ και τον (δήθεν) «εναλλακτικό». Φαίνεται επίσης ότι δεν περιορίζεται από ηλικιακά όρια καθώς προ καιρού ζητώντας σχετικές διευκρινίσεις από τον 20χρονο γιο γνωστής μου, μου είπε ότι κι εγώ θα μπορούσα να χαρακτηριστώ φασαίος (γερο-φασαίος θα σκέφτηκε, αλλά είναι ευγενικό παιδί).

Σύμφωνα πάντως με το Βικιλεξικό, φασαίος (νεολογισμός, αργκό) είναι «αυτός που κοινωνικά και πολιτισμικά κινείται και δρα αποκλειστικά εντός μιας “φάσης”, χωρίς να κατανοεί πλήρως αυτό που κάνει, αλλά αντιθέτως το κάνει σε ένα επιφανειακό επίπεδο». 

«Τι φάση;» μοιάζει να αναρωτιέται κάθε τόσο ο φασαίος μέσα στον διαρκή ετεροπροσδιορισμό του. Είναι όμως οπορτουνιστής και καιροσκόπος ή απλά αναζητά πάντα την ιδανική περίσταση; Τι είναι τελικά ο φασαίος; Χαμαιλέων ή παράσιτο; 

Δικαίωμα ψήφου έχουν ακόμα και οι 15χρονοι «μετα-φασαίοι» που ενδεχομένως δεν έχουν και τόσο αρνητική άποψη για τη λεγόμενη μεταπολιτική.  

Τα παραπάνω ασαφή στοιχεία μοιάζουν να ταιριάζουν στην αινιγματική (και ως εκ τούτου απείρως ιντριγκαδόρικη) περίπτωση του Στέφανου Κασσελάκη, για τον οποίον έχουν γραφτεί τις τελευταίες μέρες όσα δεν έχουν γραφτεί για τους τέσσερεις συνυποψηφίους του σε όλη την διάρκεια της πολιτικής τους καριέρας σχεδόν. Τι φάση;

Μικρή σημασία έχει το γεγονός ότι τα περισσότερα σχετικά άρθρα στάζουν σαρκασμό και απαξίωση – από «πουκάμισο αδειανό» και «νάιλον σημαία» μέχρι νοσηρό «σύμπτωμα της μεταπολιτικής» ή και της μετα-δημοκρατίας ακόμα, κι αυτοί είναι κάποιοι από τους ηπιότερους χαρακτηρισμούς. Δεν υπάρχει κακή δημοσιότητα, που λένε και στην Αμερική. 

Οι χαρακτηρισμοί από επιφανείς «συντρόφους» του ήταν ακόμα πιο καυστικοί. Ο Νίκος Φίλης εξέφρασε την αποστροφή του δηλώνοντας μετά βδελυγμίας ότι «δεν θέλουμε μεσσίες του Instagram». Ok μπούμερ! (φαίνεται ότι δεν του έχουν πει ακόμα για το TikTok). Και του ίδιου όμως πώς του ήρθε να μεταλαμπαδεύσει το (κατακερματισμένο) Αμερικανικό Όνειρο στα πάτρια («οι Ελληνίδες και οι Έλληνες δικαιούνται μια ευκαιρία στο δικό τους Ελληνικό Όνειρο»); Είδε φως («φάση») στον ΣΥΡΙΖΑ και μπήκε για να επαναφέρει τη γραβάτα;

Δύσκολο πάντως να αντιπαθήσεις κάποιον που δήλωσε ερωτώμενος για την απουσία του από την αίθουσα του συνεδρίου όταν μιλούσε ο «Ζέλινγκ» της γενιάς του Πολυτεχνείου και της πολιτικής ζωής από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, Στέφανος Τζουμάκας: «Στον Τζουμάκα πήγα για ένα διάλειμμα τουαλέτας και κόλλησα έξω από τον κόσμο και την αγάπη του. Δεν ήταν κάτι προσωπικό».

Όποιο κι αν είναι πάντως το αποτέλεσμα των εκλογών για την ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η πυροτεχνική υποψηφιότητά του καταγράφεται ως τονωτική ένεση στο μουντό πολιτικό σκηνικό (και το γεγονός ότι είναι ανοιχτά γκέι δεν είναι καθόλου μα καθόλου ασήμαντο μέσα στο πλαίσιο της άγριας συντηρητικοποίησης της κοινωνίας).

Ποιος ξέρει; Δικαίωμα ψήφου έχουν ακόμα και οι 15χρονοι «μετα-φασαίοι» που ενδεχομένως δεν έχουν και τόσο αρνητική άποψη για τη λεγόμενη μεταπολιτική.  

ΠΗΓΗ

Share on Facebook

Tweet

Follow us